Recensie: De Zeven Sleutels 1 – Het pad van de Roverkoning

De Zeven Sleutels 1 is het eerste boek van Tom Rijpert, waarin we kennismaken met een bont, magisch gezelschap dat op zoek gaat naar een grote schat: die van de legendarische Roverkoning. De leider van dit gezelschap is Kobold de dwerg, een misschien wel wat geniepige persoon die het team willens en wetens samenbrengt. Het doel van de epische tocht is om zeven sleutels te verzamelen, die stuk voor stuk verborgen zijn in gevaarlijke en magische omgevingen. Iedere sleutel ligt achter een magische poort, die beveiligd worden door beruchte bewakers.

Bont gezelschap

In het eerste deel van De Zeven Sleutels maken we kennis met dit bonte gezelschap, dat in totaal bestaat uit zeven personages. Naast de dwerg maken we ook kennis met een schimmige zakkenroller, een oude spinster met een geheimzinnige gave, een pratende blinde vos, een koorddanseres zonder naam, een meisje met sproetjes en een naïeve speeldoosjesmaker die een oogje op het meisje met de sproetjes heeft. Ieder van hen heeft zo zijn redenen om met de dwerg Kobold op pad te gaan. Ze smeken er zelfs om!

Fantasy

Hoewel het achterliggende verhaal natuurlijk behoorlijk steunt op avonturenverhalen als In de Ban van de Ring, gaat het in dit boek ook vooral om de achterliggende geschiedenis en ervaringen van de personages. Het gaat over hebzucht en vriendschap, eer en respect. Alleen als je die positieve elementen in je herbergt, heb je de kracht om je eigen demonen te verslaan. Langzaam maar zeker leer je alvast van een aantal personages de achtergrond kennen – de andere personages leer je kennen in het tweede deel van De Zeven Sleutels.

Herkenbare factoren

Hoewel het verhaal van De Zeven Sleutels: Het pad van de Roverkoning niet uitblinkt in tempo en vaart, weten de kleurrijke personages je toch aan de pagina’s te kluisteren. Er zit ook wel iemand bij die je zal aanspreken: dankzij de variatie in personages zit er vast wel iemand bij waarmee jij je als lezer kunt identificeren. Jammer vond ik wel de afstand die de reizigers tot elkaar hebben. De communicatie blijft kil, iedereen blijft wantrouwend en afstandelijk tot elkaar. Op zich logisch, aangezien ieder van hen wel een tragisch verleden heeft, maar in zo’n kort boek komt het niet echt tot volle wasdom.