Boek recensie: De Verdwenen Steden 2: Ballingschap, Shannon Messenger

De Verdwenen Steden is stiekem al een oudere serie (hij is ongeveer 10 jaar geleden verschenen), die onlangs naar het Nederlands is vertaald. Het tweede deel, Ballingschap, neemt je weer mee in de bewogen en chaotische wereld van Sophie Foster, een meisje dat elf blijkt te zijn en door haar soortgenoten naar hun magische wereld wordt genomen.

Creatie van de zwanen

Sophie ontdekt al snel dat ze niet zomaar een elf is. Ze is eigenlijk genetisch gemanipuleerd door een organisatie die zich De Zwarte Zwaan noemt. Het is een mysterieus clubje, waarvan niemand weet wie er in zit en hoe ze precies in elkaar steekt. Soms vind Sophie mysterieuze briefjes of aanwijzingen, waar ze het beste van moet zien te maken.

Alihoorn in de wei

De Verdwenen Steden: Ballingschap draait eigenlijk om een mysterieus wezen – zelfs in de elfenwereld – die plots op het pad van Sophie komt: een Alihoorn, wat je zou kunnen zien als een combinatie tussen een pegasus en een eenhoorn. En met een heel eigenwijs karaktertje. Het dier, Silvany genaamd, blijkt telepatisch te kunnen communiceren met Sophie, wat haar de aangewezen persoon maakt om te zorgen voor het dier, samen met haar pleegouders, Grady en Edaline. En haar persoonlijke lijfwacht, de aardman Sandor. De Elfenraad wil het liefst dat het dier bij de andere Alihoorn geplaatst wordt, zodat ze zich kunnen voortplanten (en ‘De Nieuwe Tijd’ kan aanbreken), maar daarvoor moet het edele en koppige dier eerst tam worden gemaakt.

Kapers op de kust

In het boek zijn drie jongens die een beetje op Sophie heendraaien: op de eerste plaats is er Dex, een slimme jongen die een Technopaat is (waar hij zich voor schaamt), maar het is al duidelijk dat deze knul mega-gefriendzoned is. Daarnaast is er de knappe Fitz, die het hart van Sophie met één blik heeft gewonnen. En dan is er de brutale Keefe, die continu in de problemen komt… maar stiekem een klein hartje heeft. In dit boek gebeurt er weinig op romantisch vlak, maar je voelt de mogelijkheden komen in vervolgdelen.

Avontuur en toch weer niet

Nu moet ik bekennen dat ik het eerste deel van de Verdwenen Steden niet gelezen hebben, dus ik kan niet heel veel zeggen over het algehele tempo van het totale verhaal. Wel kan ik melden dat het boek heel fijn wegleest, maar dat er stiekem helemaal niet zoveel gebeurt. Het verzorgen van Silvany neemt natuurlijk veel tijd in beslag, maar Sophie is zo vaak ziek, gewond of bijna-dood, dat dit een best groot deel van het boek in beslag neemt. Ze komt vaak in de problemen ook door (voor elfen) heel normale dingen te doen, dus niet zozeer door een spannend avontuur of zo. Daardoor sukkelde het verhaal een beetje vooruit, waarbij ik dacht dat het best een stuk ingedikt had mogen worden…