Stripboeken om van te genieten

De strips van de buurtpolitie hebben een leuke vibe om zich heen. Ze laten zien dat de politie helemaal niet zo streng en goed georganiseerd is, maar de comics geven de politie-agenten juist een heel menselijk gezicht. In De Buurtpolitie 11 – Schijn Bedriegt heeft Gonda, de huishoudster van het bureau, de hoofdrol. Zij is namelijk stapelverliefd op een man die ze via Tinder heeft leren kennen. Tante Maria denkt echter dat hij een crimineel is, omdat zijn praatjes te mooi zijn en zijn verhaal niet altijd even samenhangend.


Nu is er op het politiebureau een groot onderzoek gaande naar De Griek en De Rus, die een gestolen halsketting proberen te verhandelen. De roddels die gepaard gaan met deze undercoveroperatie zorgen, samen met de verdenkingen van tante Maria, voor nogal vreemde verwikkelingen. Daarnaast spelen roddels, de inwisselbare uiterlijke kenmerken van hipsters, slechte vermommingen en kleurrijke agenten een rol in deze strip.

Ik moet toegeven: je moet houden van de absurdistische humor van Urbanus, en dan heb ik het niet alleen over de wat bijzondere manier van tekenen die hij in zijn stripboeken gebruikt. Die hebben niet bepaald een heel hoge aaibaarheidsfactor. In De Avonturen van Urbanus: Hotdogs en babyborrels komen de honden in opstand, wanneer Urbanus besluit om een dierenasiel te beginnen. Hij verwent de dieren dusdanig, dat ze niet meer weg willen en naar hun baasjes toe de lat steeds hoger leggen… tot ze besluiten dat het best eens andersom kan zijn: dat zij de baasjes zijn over hun mensen. Dat levert natuurlijk de nodige hectiek op. Gelukkig weten Urbanus en zijn familie de dans te ontspringen… maar kunnen ze het tij keren? Of vinden de inwoners het helemaal niet zo erg om onderdanig te zijn aan hun honden?

Echte stripliefhebbers kennen De Blauwe Reeks wel van Suske en Wiske. Dat zijn acht verhalen die zijn verschenen in het weekblad Kuifje en later zijn gebundeld (en nog later in gekleurde variant zijn verschenen in de Rode Reeks. Welke verhalen zitten er in de Blauwe Reeks van Suske en Wiske? Welnu: Het Spaanse spook (1952), De bronzen sleutel (1952), De Tartaarse helm (1953), De schat van Beersel (1954), Het geheim der gladiatoren (1955), De gezanten van Mars (1956), De groene splinter (1957), en Het gouden paard (1958, maar nooit als blauw album verschenen). Dat gold ook voor De sonometer: Willy Vandersteen bedacht het verhaal als nieuw deel voor Kuifje. Hij begon met het verhaal, maar stopte al na enkele schetsen en besloot niet meer voor Kuifje te tekenen. Nu maakten François Corteggiani en Dirk Stallaert het verhaal af, op verzoek van Standaard Uitgeverij. Het is een eigen, en vooral ook eigentijdse versie geworden van het verhaal, ter ere van de 75e verjaardag van Suske en Wiske.

In De Sonometer gaat het allemaal om stilte. Dat is namelijk wat de Sonormeter doet. Hij maakt stilte! Suske en Wiske leren zo een professor kennen die een dergelijk apparaat heeft ontwikkeld… maar waar ook een enorme vraag naar is vanuit de criminele sector! Het apparaat wordt dan ook snel gestolen, waarna onze vrienden de arme man te hulp schieten. Zo komen ze in het verre Japan terecht en maken op die manier heel wat nieuwe avonturen mee. Dit verhaal is met recht een van de klassieke verhalen, met de bekende vooroordelen die verweeft zijn in de illustraties en die het verhaal een unieke twist geven. Het boek kent eigenlijk enkel Suske, Wiske en Lambik als personages, de rest van onze vrienden moeten nog geïntroduceerd worden… Een leuke en vooral spannende strijd tegen de klok, met een goed geslaagde imitatie van de tekenstijl van weleer, met nieuwe en moderne grappen. Een erg vermakelijk deel uit de reeks Suske en Wiske!

De strips van Game Over kennen een heel solide format. Je bent een klein karakter in een gevaarlijke wereld vol trollen. Die moet je verslaan. Met een laser, knots of ander wapen. Maar… hoe vaak kun je zoiets mis doen? En helemaal als je gewoon een mens bent… en het meisje dat je moet redden ook een mens is (en behoorlijk dom, bovendien?). Dat zorgt voor een flink aantal bizarre situaties, de een grappiger dan de ander. Het stripboek is in een vrolijke en vloeiende comic-stijl getekend, met grappige monsters en heel wat bloedvergieten (hoewel je geen spatje zult zien). Een lekker boek om even te bladeren en te lachen, maar het moet wel je humor zijn.

Yakari is een oude stripreeks over een jonge Sioux-indiaan, die onlangs nieuw leven is ingeblazen met een nieuwe reeks. Deze nieuwe avonturen zijn net zo spannend als de oude reeks, met vergelijkbare onderwerpen die alle kinderen wel zullen aanspreken, zowel jongens als meisjes. De kleine indiaan is namelijk erg begaan met de wereld om hem heen, de natuur is zijn beste vriend. Dat is ook neit zo vreemd, want de jonge Yakari kan met dieren praten. Dat zorgt soms voor spannende en bijzondere avonturen, zoals ook dit keer, wanneer een jonge adelaar in een rotsspleet is gevallen. Hoe zullen ze hem daar weer uit kunnen krijgen? Het is duidelijk dat ook de kleine indiaan het niet alleen voor elkaar zal krijgen. Hij zal hulp moeten inroepen van zijn vrienden! De strip Yakari en de zoon van de adelaas is een spannend verhaal, dat kinderen zal boeien. De dieren hebben menselijke karaktertrekjes meegekregen, wat het verhaal inspeelt op de emoties. Bijzonder is wel dat sommige dieren heel natuurgetrouw zijn getekend, terwijl anderen juist heel cartoonesk worden weergegeven. Dat blijft wennen!

De Blauwbloezen gaan ook al heel wat jaren mee – deze helden van het Wilde Westen moeten het zooitje ongeregeld zo goed mogelijk in het gareel zien te houden. Dat is telkens weer een mooie uitdaging. In. Het geval dan de oorlogscorrespondent begeleiden ze een van de – ongetwijfeld vrijwel eerste – journalisten op de wereld, die het liefst verslag doet van alle herrie en heisa in het woeste Amerikaanse landschap. Op zijn ezeltje en met zijn giletje maakt hij een wat sullige uitdrukking… hij kan alle bescherming en hulp gebruiken om zich staande te houden tussen al het geboefte. Leuk detail: William Russell, hoofdpersoon in het verhaal, heeft echt bestaan! De schrijvers vertellen je er alles over in de intro van het stripalbum.

Het bijzondere aan De Oorlogscorrespondent is tweeledig: aan de ene kant is dit het eerste album waar de originele tekenaars niet meer aan hebben meegewerkt. Eigenlijk stond nummer 64 op de planning, maar deze is omgedraaid met nummer 65 om de kunstenaars even wat extra tijd te gunnen voor een knallende finale. Dat houdt in dat de tekenstijl anders is dan je gewend bent. Hij is wat gelikter, wat gestroomlijnder. Niet verkeerd, vind ik zelf, maar wel anders dan de voorgaande 63 nummers. Aan de andere kant zorgt de komst van journalist William Russell voor een unieke blik op het fenomeen Oorlog, wat – stiekem toch wel – een beetje verheerlijkt wordt in dit album. Een objectieve blik die vertelt over de verliezen aan beide zijden doet de gemoederen hoog oplopen!