Recensie: Wolfskinderen, Vera Buck

Smilla herinnert zich haar jeugdvriendin Juli, die jaren geleden spoorloos verdween in de bossen rond het stadje Jakobsleiter. De bewoners van dit afgelegen dorp leven volgens hun eigen strikte regels, gedomineerd door angst en de strenge hand van hun pastoor. Wanneer opnieuw een jonge vrouw verdwijnt, ontdekt Smilla dat er meer speelt dan ze ooit had kunnen vermoeden. Wat begon als een zoektocht naar antwoorden, verandert al snel in een levensgevaarlijke situatie, waarbij een schokkend geheim aan het licht komt.

Veel potentie, maar weinig spanning

Dat concept klinkt spannend, maar helaas lukt het Vera Buck niet helemaal om Wolfskinderen van de grond te krijgen. De auteur heeft een achtergrond in journalistiek, Europese literatuur en scenarioschrijven, wat doet vermoeden dat ze de fijne kneepjes van het vertellen van een verhaal onder de knie heeft. Toch blijft het boek helaas achter bij de verwachtingen en sluimert het vaak rond in omschrijvingen en subtiele sfeer-elementen. De spanning komt maar mondjesmaat op gang en laat de lezer lang wachten op echte plotontwikkelingen. Pas tegen het einde van het boek komt er echt tempo in het verhaal, maar dan heb jij als lezer de puzzelstukjes al lang op hun plek gelegd.

Vertelstijl die afremt

Het verhaal wordt verteld vanuit zes verschillende personages, waarbij elk hoofdstuk vanuit een nieuw perspectief wordt geschreven. Soms werkt dat geweldig goed, maar bij Wolfskinderen lijken die stijlen te veel op elkaar en moet je te veel schakelen tussen de personages. Daardoor werkt dit trucje juist wat verwarrend. Bovendien wisselt de schrijfstijl behoorlijk tussen korte zinnen en lange zinsconstructies, die gewoon niet prettig lezen.

Eendimensionale personages

Een sterk thrillerverhaal valt of staat met goed uitgewerkte personages, maar ook hier laat Wolfskinderen steken vallen. De inwoners van Jakobsleiter zijn grotendeels stereotiep: de fanatieke pastoor die alles en iedereen in zijn greep houdt, de onschuldige slachtoffers en de eenzame buitenstaander die de waarheid probeert te ontrafelen. Smilla, Edith, Jesse, Laura en Rebekka blijven binnen de kaders van hun archetype en ontwikkelen zich nauwelijks gedurende het boek. Zelfs de mysterieuze wolf die af en toe opduikt voelt eerder als een symbolisch sprookjeselement dan als een wezenlijk onderdeel van het verhaal.

Wolfskinderen als luisterboek

Je kunt Wolfskinderen ook beluisteren op Storytel, waarbij je luistert naar de stem van Simone Breukink. Ze heeft een jonge stem, maar spreekt een tikje staccato en snel, met wat wisselende pauzes. In het begin van het boek lijkt het nog alsof ze echt voorleest, wat later iets afzwakt en ze meer in een vertelmodus komt. Het blijft echter wennen, luisteren naar een vrij heldere (soms schelle) stem in een Goois accent. Al met al krijgt ze voor dit boek een 7. Gewoon goed dus, ze wist me niet echt te pakken met de manier waarop ze het verhaal voorleest maar is ook zeker niet slecht.

Ga direct naar Wolfskinderen op BOL.com.

---