Recensie: The Maze Runner, 20th Century Fox

17 februari 2015

The Maze Runner is al jaren lang een graag gelezen boek, in de stijl van The Hunger Games. In het Nederlands is het boek vertaald als de Labyrintrenner, en weer mateloos populair geworden door deze verfilming. In The Maze Runner leer je Thomas kennen. Hij wordt wakker in een kooi, waarin hij naar een omheind stuk land wordt getakeld. In eerste instantie weet hij helemaal niets, en raakt hij in paniek. Al snel leert hij dat alle jongens in hetzelfde schuitje zitten. Allemaal zijn ze in die kooi naar boven getakeld, onwetend over hun afkomst en hun toekomst. Waar in het boek Thomas echter wordt neergezet als een echt buitenbeentje komt dat in de film een stuk minder naar voren. Oké, hij is nieuw en moet zijn plekje verwerven, maar d’r wordt wel wat snel overheen gegaan. Buiten de omheiningen van het gebied bevind zich een enorm doolhof. Een paar keer per dag gaan er flinke betonnen poorten open, zodat enkele jongens het doolhof kunnen betreden. Een select aantal jongens: alleen de sterksten en snelsten mogen het doolhof in, om alle gangen in kaart te brengen. En dat is knap lastig, aangezien de muren soms bewegen… en bewoond worden door kwaadaardige en bloeddorstige ‘grievers’. Thomas is echter een eigenwijs en nieuwsgierig ventje, dat al snel alle regels aan zijn laars lapt. Hij wordt dan ook al vrij snel een Maze Runner en sluit vriendschappen die het hele uitgekiende gebalanceerde systeem van de doolhofbewoners op z’n kop zal zetten The Maze Runner is een spannende film. Als je het boek even vergeet is het echt een vermakelijke film. Soms zijn er wat verrassingen, soms is de film erg voorspelbaar. De karakters zijn stuk voor stuk redelijk standaard. Ten opzichte van het boek worden nog al wat vrijheden genomen. Dat is natuurlijk niet heel erg, maar deze grimmige en ‘rauwe’ film had soms wel wat meer tekst en uitleg mogen hebben. Dankzij het grimmige sfeertje en grove, mysterieuze omgevingen maakt The Maze Runner zeker indruk.