Recensie: The Foxhole Court, Nora Sakavic

The Foxhole Court is het eerste deel uit de trilogie All For The Game, geschreven door Nora Sakavic. Het eerste deel is op zijn zachtst gezegd een unieke leeservaring. De vraag is of dat een positieve of negatieve ervaring is, en in mijn geval is dat een negatieve ervaring. Blijkbaar zijn er heel wat lezers die het tegendeel vinden, aangezien deze trilogie een ware tiktok-trend waren. Maar dan moet je wel houden van een flinke dosis psychologische spelletjes, angst, sport, geweld en de found family-dynamiek.

Verhaal en sfeer

De serie draait om Neil Josten, een jongen met een duister verleden die zich aansluit bij een universiteitsteam dat de fictieve, extreem gewelddadige sport ‘Exy’ speelt. Al snel blijkt dat zijn teamgenoten ook niet bepaald een doorsnee sportclub vormen – maffiaconnecties, trauma’s en psychologische spelletjes zijn aan de orde van de dag. Het verhaal is een bizarre mix van sportdrama en crime-thriller, met personages die (toegegeven) problematisch en fascinerend zijn.

Schrijfstijl en opbouw

Sakavic’s schrijfstijl is eenvoudig, soms te eenvoudig. Korte zinnen, eenvoudige verwijzingen, gedachtestromen en net genoeg details van je omgeving om je een beeld te vormen van de omgeving: dit boek had zonder twijfel baat gehad bij een strakkere redactie. De snelheid is chaotisch: soms sukkelt het verhaal een beetje voort, maar vaker krijg je een hoeveelheid achtergrondinformatie over je heen waar je gewoon niet goed raad mee kunt. Ongetwijfeld wordt hiermee een weg vrij gebaand voor het tweede en derde deel, maar het leest niet fijn. Het is daardoor ook lastig om in het verhaal te komen. Dialogen en acties volgen elkaar in razendsnel tempo op, zonder dat je als lezer echt de tijd krijgt om de personages goed te leren kennen. Tegelijkertijd heeft dit snelle tempo ook een verslavend effect – als je eenmaal begint, is het moeilijk om te stoppen.

Personages en ontwikkeling

De kracht van deze serie ligt hem wat mij betreft dan ook niet in het plot, maar in de personages. Neil Josten maakt een interessante ontwikkeling door en ook Kevin, een van zijn teamgenoten waar Neil in eerste instantie met een grote boog omheen loopt, laat groei zien. Andrew, daarentegen, blijft vrij eendimensionaal, wat teleurstellend is gezien zijn potentieel als personage. De vrouwelijke personages blijven onderbelicht. Maar wees gewaarschuwd: deze serie schuwt geen zware thema’s. Denk aan misbruik, geweld, verslaving en mentale gezondheidsproblemen. De auteur gaat hier niet altijd even tactvol mee om, dus houd daar rekening mee.