Recensie: Podkin Eenoor, Kieran Larwood

Soms ontdek je boeken die de hele wereld even vanuit een nieuw perspectief zien. Zoals de Engelse Kieran Larwood. Deze Brit gebruikt een uniek en schattig schepseltje om een brute en schitterende saga aan op te hangen. Konijnen. Podkin, om precies te zijn. De zoon van een burchtheer (je weet wel: konijnen leven in grote holen onder de grond? welnu: de burchtheer is de leider van zo’n groep konijnen). Hun redelijk vreedzame bestaan wordt bruut verstoord als een horde gemuteerde konijnen op stropersjacht gaat…

Gorom

Er was namelijk een konijnenstam dat te ver groef in de aarde. Daar kwamen ze in aanraking met een magisch voorwerp, dat hen voorzag van grote krachten. Grote, donkere krachten. Ze veranderden langzaam in sterke, bijna onverwoestbare wezens van vlees en staal. Wezens die nergens voor terugdeinzen. De andere konijnen noemen ze Goroms, en rennen weg als ze het stampende geluid van hun wandelmars horen.

Verhalenverteller

Tenminste, dat is wat onze verhalenverteller ons doet geloven. In het konijnenbestaan is een bard – een verhalenverteller – een graag geziene gast. Een gast die niemand mag weigeren. Onze bard – een strenge maar overtuigende verteller – vertelt zijn versie van de bijzondere legende van Podkin Eenoor. Een konijn dat opstond tegen de Goroms en al vrij snel een oor verloor. Vandaar zijn naam. Hij wist, samen met zijn oudere zus en jongere broertje, te ontsnappen aan de Goroms. Vanaf dat moment was het jonge konijn, gewapend met een magisch mes, op zoek naar een manier om te overleven. Tijdens zijn tocht leerde hij heel wat vreemde konijnen kennen. Sommige magisch, andere machtig, maar ieder konijn was in de ban van de angst. De angst voor de Goroms.