Recensie: NCIS LA, seizoen 7

Je zou het niet zeggen, maar NCIS LA bestaat al acht jaar! Het eerste seizoen kwam al in 2009 uit. Ondanks dat het al een beproefd concept is en redelijk op die bekende stramienen steunt, weten de scriptschrijvers van NCIS toch telkens weer een bijzondere aflevering op touw te zetten die van het begin tot het einde blijft boeien. Zo ook de 24 afleveringen van NCIS LA, seizoen 7.

Bont gezelschap

Wat de series van NCIS waarschijnlijk zo boeiend maakt, is het bonte gezelschap. Zowel aan de kant van de onderzoekers als aan de kant van de slechteriken heb je telkens weer een unieke persoon, met zijn eigen geschiedenis en achtergrond. Geen een persoon is dan ook écht goed of écht slecht: fans van de serie weten ook wel dat de oude ploeg aan hoofdrolspelers (“G” Callen (Chris O’Donnell) en Sam Hanna (LL Cool J)) niet helemaal zuiver zijn. Is dat erg? Welnee. Het is niets meer dan menselijk.

Rode draad

Iedere aflevering van NCIS LA, seizoen 7, draait natuurlijk weer om een gruwelijke misdaad, begaan door of op een (oud) militair. Dat is namelijk het terrein van alle NCIS-teams. De missies staan compleet los van elkaar: de ene keer speuren ze een verloren teamlid op, in een andere aflevering moeten ze een uitgehuwelijkte bruid redden van een terroristennetwerk, of duiken ze undercover bij een geheime sekte om een medewerker van het ministerie van Defensie te redden voor hij gevaarlijke informatie lekt. De wereld word steeds kleiner, terroristen steeds doortastender. Dat maakt het werk van onze rechercheurs des te lastiger!