Werken is eigenlijk best raar. Ik vraag me eerlijk wel eens af waarvoor ik nu eigenlijk werk. Ja, om brood op de plank te krijgen en een dak boven mijn hoofd te houden – en voor mijn gezin, uiteraard, maar met welk nut? Wat is het praktisch nut voor ‘de mensen’ dat ik het werk doe dat ik uitvoer? Als schrijver weet ik dat mensen mijn teksten lezen en er wellicht iets van opsteken of vermakelijk vinden, zo concludeer ik steevast, maar in veel bedrijven gaat het toch wel anders, dan ben je soms maar een heel klein radertje van een groot geheel, dat in zijn totaliteit in beweging gehouden moet worden. Een mooie klus voor de managers, maar is dat nu eigenlijk wel een dagtaak? Volgens Het Ministerie van Werkplezier, waar ik graag deel van zou uitmaken, is het antwoord “nee”.

Bezigheidstherapie

Als je naar managers luistert, goed luistert, dan hoor je namelijk een heleboel gebakken lucht, aldus Het Ministerie van Werkplezier. Vaak zijn ze net naar een nieuwe cursus geweest op de heide of in een saai congrescentrum om de hoofden helemaal leeg te maken. En dat zijn ze ook… eventjes. Voor ze gevuld worden met nieuwe manieren van leiding geven, nieuwe manieren om te beoordelen en nieuwe manieren om mensen in het gareel te houden. Wat eigenlijk prima ging. Het hele archief moet op de kop, en dat zorgt er weer voor dat de machine van managers in beweging wordt gehouden. Terwijl je – als je gewoon gezond nadenkt – bergen kunt verzetten en tegelijkertijd bedrijven naar de top kunt sjouwen.

Werkplezier

Het probleem voor ‘de gewone man’, de niet-manager dus, is dat zij telkens te maken krijgen met een nieuwe leidinggevende, ook al heeft die persoon dezelfde naam en hetzelfde gezicht. Het is telkens anticiperen op de nieuwe manier van werken, terwijl de oude volstond en wellicht jouw briljante ideeën wel nooit doorgang hebben gekregen, tot op het moment dat jouw manager te horen heeft gekregen van iemand die hoger staat dan hijzelf (of zijzelf, ik wil niet discrimineren) dat het eigenlijk een slim idee is. Dan mag het wel. En komt het idee ineens niet meer van jou. Bekend scenario?

Feest van herkenning

Het ministerie van werkplezier is dan ook een feest van herkenning voor iedere werknemer. Vooral voor de grote laag niet-managers, maar ik denk dat het boek juist verplichte kost zou moeten worden voor de dunne laag managers, die zich telkens weer laat meewaaien met een andere theorie en manier van leidinggeven. Loze woorden, harde woorden, emotionele woorden… ze wisselen elkaar in rap tempo af op de werkvloer, en dit ministerie maakt er korte metten mee. Nu alleen nog zien te regelen dat deze theorie bij de managers terecht komt!

Informatie

Boeken koop je bij je plaatselijke boekhandel.
Online bestellen kan onder andere op: