recensie: Mijn ex, de dood en ik

Dat is nou al een heel gezellige titel. Mijn ex, de dood en ik. Twee daarvan zou je liever niet tegenkomen, de derde soms ook niet (of heb ik dat alleen, op van die baaldagen?). Toch gebeurt het onze verteller dat zijn ex en de dood op de stoep staan. Of eigenlijk eerst de dood, kort daarna belt de ex aan. Dan komt er een verhaal dat eigenlijk een soort mix is tussen Scrooge en De Boekendief. Ook dat hij zichzelf niet graag zou ontmoeten namelijk – hij vind het helemaal niet erg dat de Dood op de stoep staat.

Sparren met de Dood

Waar onze verteller natuurlijk dé hoofdpersoon is in het verhaal, speelt de Dood ook een heel belangrijke rol in Mijn ex, de Dood en ik. Hij is namelijk ontzettend nieuwsgierig geworden naar het Leven, en daar kan onze verteller alles over vertellen. Hij heeft immers heel wat meegemaakt, en samen gaan ze dan ook op pad om het leven van onze verteller stap voor stap uit te pluizen. Langzaam maar zeker ontdekt onze verteller dat zijn leven eigenlijk best wel oké was, en dat er nog heel wat meer was om voor te vechten. Maar ja: daar is het nu te laat voor.

Kil naar hartelijk

Wat opvalt in het verhaal is de visie en het standpunt van zowel onze verteller als de dood. Die gaan namelijk van kil (en bijzonder sarcastisch – heerlijk!) naar warm, hartelijk en een tikje melancholisch. Als lezer krijg je de ene anekdote na de andere voor je kiezen, omdat onze verteller in Mijn ex, de Dood en ik terugdenkt aan alles dat hem in zijn leven is overkomen. Zo komt het dat de laatste drie minuten die onze hoofdpersoon eigenlijk nog restte toen de deurbel ging, gerekt wordt tot maar liefst drie dagen. Een heerlijke drie dagen op pad met de Dood. Grappig, scherp, vlot geschreven en onderhoudend. Alsof de dood hem op de hielen zat.

Informatie

---

Boeken koop je bij je plaatselijke boekhandel.
Online bestellen kan onder andere op: