Recensie: Lege handen, Femmie van Santen

Toen Valeries kindje geboren is, leek alles koek en ei. Totdat het ondenkbare gebeurde: het pasgeboren kindje is van de kraamafdeling gestolen! Vrouw en kind zijn met de noorderzon vertrokken, voordat iemand er iets van wist. En sindsdien is er nooit meer iets van het tweetal vernomen. In Lege Handen begin je drie jaar verder in de tijd. Valerie heeft alles inmiddels weer een beetje op de rit, maar natuurlijk niet helemaal. Alles loopt en draait. Het huishouden wordt gedaan, ze doet haar werk, maar haar vermistte meisje blijft op de achtergrond doorsudderen. Voor haar wel, want langzaamaan begint de zaak bij de politie in te zakken, en ook haar man lijkt zich neergelegd te hebben bij dit feit: haar dochtertje zal niet meer terugkomen. En toch weet Valerie dat ze nog leeft. En met lege handen achterblijven? Dat nooit! Dus gaat ze zelf op onderzoek uit, en gaat flink graven in haar omgeving. Die omgeving, dat is Limburg, In de tekst zijn sommige dialogen dan ook in het Limburgs geschreven, wat het boek een authentiek tintje meegeeft. Het boek is heel prettig geschreven, met korte, heldere zinnen. Je wordt langzaam meegenomen door Valerie vanuit de derde persoon, maar leest ook vanuit de ik-persoon mee met de vrouw die Valeries kindje bij zich heeft. Dat geeft Lege handen wel een bizar tintje. Voor beide vrouwen valt steeds meer op zijn plekje, zodat je langzaam maar zeker het hele verhaal leert kennen. Welke rol de vader van de vrouw speelt, hoe het geloof de hele regio doordrenkt heeft en hoe Valerie en Cas met alle nieuwe ontwikkelingen omgaan is niet altijd even origineel, maar wel spannend genoeg om te blijven lezen. Lege handen, Femmie van Santen Kok, juni 2014, 224 pagina’s, paperback. Prijs: 18,99 euro. ISBN: 9789043521215

Dit boek is te koop bij je plaatselijke boekhandel.
Online bestellen kan onder andere op:
BOL.com | Bruna  | Managementboek.nl | Bookspot.nl | Paagman.nl