Recensie: Koorts, Deon Meyer

Wanneer een schrijver een nieuwe weg inslaat, is dat best een spannend moment. Zoals David Baldacci die ineens een nieuwe weg inslaat met zijn young-adultboeken over Vega Jane, en nu Deon Meyer, die in plaats van zijn politie-thrillers die zich afspelen in Zuid-Afrika ineens schrijft over een post-apocalyptische wereld, waarbij 95% van de wereldbevolking is overleden aan een mysterieuze koorts.

Overleven

Nico en zijn vader Willem Storm horen daar overigens niet bij. Zijn behoren tot de gelukkige 5% die de ziekte hebben overleefd. Nou ja… gelukkig… doordat er zo’n groot deel van de wereldbevolking is overleden is er genoeg ruimte voor losbandigheid, waardoor er flink wat plunderende en moordende motorbendes op pad zijn. En is er vrij weinig voedsel voor de dieren, waardoor roedels wilde honden het land teisteren. Nico en Willem proberen er echter het beste van te maken. Willem gelooft in een veilig oord waar ze een nieuw leven kunnen starten, waarbij Nico zijn hoofd koel houdt en gevaren op een afstand.

Opnieuw

Eenmaal aangekomen op het veilige oord, blijkt ook dat helemaal niet meer zo veilig te zijn. Het wordt er namelijk steeds drukker, en er komen mensen van alle lagen van de samenleving. Dat kan dus ook niet goed gaan: sommigen willen meer invloed, anderen de macht. Er worden lijnen getrokken op het gebied van religie, politiek en ordehandhaving. Er ontstaan langzaam verschillende kampen in het ‘dorp’, waarbij de gemoederen al snel hoog oplopen. Zeker als ze onder vuur liggen door een brute motorbende en er een sergeant uit het leger binnen komt wandelen die de lakens gaat uitdelen.