Recensie: Kingdomino, White Goblin Games

Soms heb je een briljante ingeving nodig om van een oud en bekend (en daarmee ook misschien wat suf) spel nieuw leven in te blazen. Dat gebeurt met grote regelmaat, maar eerlijk is eerlijk: de meeste spellenmakers slagen er maar matig in. Vaak is het origineel toch nog altijd het leukst. En dan zijn er al die uitzonderingen die de regel bevestigen. Zoals Kingdomino. Je zou het kunnen zien als een mix tussen het alom bekende Carcassonne en Domino.

Het doel van Kingdomino

Bij Kingdomino is het de bedoeling dat je een koninkrijk bouwt. Dat doe je dominosteen voor dominosteen, tot je een vierkant hebt van 5×5 vierkantjes (waarbij je moet weten dat een dominosteen zo groot is als twee vierkantjes). Niet groter, maar kleiner mag altijd. De spelregel van domino telt daarbij als belangrijkste regel: je mag een kaart alleen neerleggen aan een kaart van hetzelfde type. In Kingdomino staan er landschappen op. Bos, weiland, graanvelden, water, goudmijnen en dor landschap: probeer zo groot mogelijke landschappen te maken!

Punten scoren

Je verdient namelijk punten met zo groot mogelijke landschappen. Op sommige kaarten staat namelijk een kroontje getekend. Je mag het totaal aantal aaneengesloten landschapskaarten vermenigvuldigen met het aantal kroontjes die zich in dat type landschap bevinden. Heb je vijf weidekaarten met twee kroontjes, dan levert je dat tien punten op. Simpel als dat!

Speler voor speler

Het spelverloop gaat hierbij heel dynamisch en flexibel. De eerste ronde is eigenlijk het grootste probleem. Hoe speel je het dan? Welnu: er zijn 48 dominostenen. Op de ene kant staan de soorten landschap, op de andere staan cijfers. Je pakt voor iedere ronde vier kaarten. Die leg je op volgorde boven elkaar, van laag naar hoog. Dan pas draai je ze om. In de eerste ronde bepaal je welke speler mag beginnen. Die mag als eerste een poppetje op een dominosteen zetten. Daarna volgt de tweede speler, enzovoort. Daarna begint het spel pas echt. Nu leg je namelijk een tweede rij dominostenen neer, ook weer op volgorde van laag naar hoog. Die draai je op. Nu mag de speler wiens poppetje op het laagste cijfer staat, als eerste een nieuwe kaart uitkiezen. Hij haalt zijn poppetje van de kaart af en zet het in de tweede rij op een nieuwe kaart. De oude kaart mag nu aan het koninkrijk worden toegevoegd. Heel eenvoudig dus, en bij ons eerste potje besloten we al gaandeweg eigenlijk om meteen in de pro-modus te gaan, voor een veld van 7×7 steentjes. Het bleek zo verslavend, dat we het die dag nog vier keer hebben gespeeld. En telkens ontdekken we weer nieuwe tactieken en manieren om zo veel mogelijk punten te vergaren!