Recensie: Het eiland aan de rand van de nacht, Lucy Strange

In Het eiland aan de rand van de nacht neemt Lucy Strange je mee naar het mysterieuze verhaal van Faye Fitzgerald. Faye heeft iets verschrikkelijks gedaan – of dat zeggen anderen tenminste. Zelf weet ze het niet meer. Haar herinneringen zijn een puzzel vol gaten, met slechts flarden van een oude taxusboom, een bliksemschicht, een hakbijl en een angstaanjagende schreeuw. Deze duistere gebeurtenissen zorgen ervoor dat Faye naar een afgelegen kostschool wordt gestuurd, ver weg op een Schots eiland.

Een school voor ‘slechte’ kinderen

De kostschool op het eiland lijkt allesbehalve gewoon. De kinderen worden monsters genoemd door de directeur Lighting en zijn vrouw Violet, en ook Faye voelt zich niet welkom. Ze wordt opgesloten in een kale cel, gedwongen om vreemde blauwe pillen te slikken en krijgt morele lessen die allesbehalve opbouwend zijn. Terwijl Faye probeert te achterhalen wat ze heeft gedaan, ontdekt ze dat elk kind op de school zijn eigen geheimen met zich meedraagt.

Het eiland als levend decor

De setting van het verhaal, het Schotse eiland Alkeiland (geïnspireerd op het eiland Skye), speelt een grote rol. De natuur is overweldigend en spookachtig mooi, van de uitgestrekte bomen tot de ruige bergtop genaamd het Mes. Strange beschrijft het eiland met zoveel detail dat je de kilte van de Schotse hooglanden bijna zelf voelt. De mysterieuze verbondenheid tussen de bomen en Faye’s eigen innerlijke onrust worden prachtig verweven in het verhaal. Je voelt dat ze worstelt met haar eigen identiteit en die koppelt aan de mystieke krachten die haar vader omschreef in een omstreden pamflet. De vraag is: wat gelooft ze… haar eigen identiteit, of de verhalen die ze hoort en leest?