Ik ben een fan van de Russische literatuur. Dostojevski, Tolstoj, Gogol – ik heb ze verslonden. Iedere schrijver heeft zo’n unieke en eigen manier van vertellen, maar iedere auteur heeft ook de gave in zich om je helemaal mee te slepen in hun verhaal, hoe eenvoudig en burgerlijk ze ook zijn. Ik was dan ook erg benieuwd naar het boek Er was eens een vrouw die haar buurkind wilde doden, van Ljoedmila Petroesjevskaja.

Luguber

Het boek Er was eens een vrouw die haar buurkind wilde doden is een verzameling korte verhalen, met telkens een luguber randje als basis. Soms gaat het over dode zielen die ronddolen op aarde om een boodschap duidelijk te maken, anders is het weer een overleden persoon die dat nog niet weet (bekend gegeven, iemand?) en soms is het gewoon de menselijke slechtheid. In ieder verhaal zit een dik moraal verborgen: zorg goed voor jezelf en je naasten, anders krijg je het zonder pardon weer terug op je bordje. Karma van A tot Z! De titel Er was eens een vrouw die haar buurkind wilde doden is trouwens niet helemaal correct: het betrof niet de buurvrouw, maar een flatgenoot: de twee vrouwen deelden eenzelfde appartement!

Te kort

Het probleem met korte verhalen is dat het een kort, bondig verhaal moet zijn met een korte inleiding, een heldere kern en een ferm slot. Dat lijkt eenvoudig genoeg, maar de schrijfster van Er was eens een vrouw die haar buurkind wilde doden blijkt het lang niet altijd even helder te zijn. Meer dan eens sluit ze namelijk af met een flink aantal conclusies en gevolgtrekkingen. Een beetje het ‘en toen’ principe, waarin ze een aantal feiten kort na elkaar afrafelt. Dat is bijzonder jammer: waren sommige verhalen een pagina (of twee) langer geweest, dan had je meer kunnen genieten van de donkere humor, bizarre wreedheden en fantasierijke kwalen waar de personages in dit boek allemaal mee te maken krijgen.

Informatie

Boeken koop je bij je plaatselijke boekhandel.
Online bestellen kan onder andere op: