Recensie: De vloek van negen, Ben Guterson

Zander dacht dat het de leukste vakantie van zijn leven zou worden. Vijf weken logeren in de grootste winkel van de wereld, met een reuzenrad op het dak en een ijssalon waar je de gekste smaken kunt proeven. Wat wil een kind nog meer? Maar al snel blijkt dat er in deze winkel een groot gevaar loert. In het boek De Vloek van Negen stapelen vreemde ongelukken zich op en steeds weer hoort Zander die ene raadselachtige naam: Darkbloom.

De vloek van Negen

Volgens een oude legende keert deze duistere macht terug om de winkel te vernietigen. Terwijl Zander geniet van zijn verblijf, ontdekt hij samen met zijn nieuwe vriendin Natasha geheimzinnige inscripties op de muren. Deze inscripties blijken aanwijzingen te zijn naar een verborgen kamer, waarin het laatste redmiddel om Darkbloom te verslaan ligt verborgen. Alles wijst erop dat Zander de enige is die de codes kan kraken. Maar hoe overwint een jongen met hoogtevrees een kwaadaardige, sluwe vijand?

Zander en zijn tegenstander

Zander is een sympathiek hoofdpersonage. Zijn hoogtevrees maakt hem menselijk en herkenbaar. In plaats van een onverschrokken held, zien we een jongen die zijn angsten onder ogen moet zien om de dag te redden. Dit geeft het verhaal diepgang en maakt het niet alleen spannend, maar ook ontroerend. Natasha is de perfecte tegenpool: dapper, vastberaden en altijd klaar om Zander te steunen. Hun dynamiek is zowel vermakelijk als inspirerend. Daar staat Darkbloom recht tegenover. Hij verstopt zich op de achtergrond en is daarmee altijd aanwezig, waardoor hij een sluimerend gevaar vormt. Langzaam maar zeker wordt de legende rondom hem duidelijk. De manier waarop Ben Guterson deze vijand neerzet, zorgt ervoor dat je als lezer steeds op je hoede bent. De plotwendingen zijn slim en goed uitgewerkt, waardoor je telkens verrast wordt.