Film recensie: Alien Covenant

De Alien-films gaan al heel wat jaren mee. Waar ze vroeger vooral een mix waren tussen schrikeffecten, spanning en een subtiele hoeveelheid ‘gore’ die in de film verwerkt zat, gaat het nu meer om een sluimerend gevaar en een grotere hoeveelheid bloed en groteske beelden. De verrassing van de aliens zelf is immers niet meer zo groot, aangezien we al weten hoe ze er uit zien.

Missie naar verweggistan

Net als in de vorige Alienfilm Prometheus, gaan we in Alien: Covenant op zoek naar een nieuwe planeet om te koloniseren. Covenant is hier de naam van het ruimteschip waarin zo’n 20.000 kolonisten zich verplaatsen naar een nieuw bestaan. Er wordt echter roet in het eten gegooid wanneer ze geraakt worden door een soort zonnevlam. Een paar bemanningsleden worden uit hun cryo-slaap gewekt om te helpen met de herstelwerkzaamheden. Dan gebeurt het – ze horen een zwak signaal van een nabijgelegen planeet komen. Het lijkt wel menselijk! Zou het een hulproep geweest zijn? De bemanning besluit een kleine groep mensen af te sturen…

Robots aan de macht

Eenmaal op de verlaten planeet aangekomen lijkt het een prima plek voor het stichten van een kolonie. De atmosfeer is goed, er is zoet water en genoeg planten … maar vreemd genoeg geen levende dieren. Hoe kan dat? Langzaam gaan ze verder op onderzoek uit, waarbij twee bemanningsleden per ongeluk op een bolvormig voorwerp trappen… en een gevaarlijk virus wordt ontketend, waaruit de griezelige schepsels zich kunnen ontwikkelen. Maar als je dacht dat de aliens zo wreed en bizar waren? Dan moet je nog maar eens nadenken. De planeet wordt namelijk beheerst door David, een Androïde die het hele concept van Kunstmatige Intelligentie om zeep heeft geholpen door structureel de verkeerde beslissingen te nemen. Nu waant hij zich een god en wil alle mensen uitroeien… en daar heeft hij zowel alle tijd als alle middelen voor! De vraag is alleen: weten de bemanningsleden van de Covenant het gevaar op tijd onder ogen te zien?