Recensie: Gun kinderen hun eigen label, Liesbeth Hop

Als ik zo rond me heen kijk, lijkt het alsof er bijna geen ‘normale’ kinderen meer zijn. Alle kinderen die druk zijn hebben ADHD of een vorm van autisme, kinderen die snel zijn afgeleid hebben ADD of ADHD, kinderen die makkelijk mee kunnen zijn hoogbegaafd, kinderen die wat rustiger zijn teruggetrokken en minder sociaal. Maar zijn we niet te veel aan het zoeken naar oorzaken, redenen en hokjes? Zijn we die kinderen niet aan het beperken door onze drang om alles te regelen en te benoemen? Gelukkig ben ik niet de enige die dat vind, want Liesbeth Hop, schrijfster van Gun kinderen hun eigen label heeft haar betoog op een geweldige manier vastgelegd. Daarin onderstreept ze maar wat goed dat kinderen vooral zichzelf moeten kunnen zijn. Ieder mens is immers anders, sommige mensen zijn nu eenmaal wat rustiger dan anderen, bewegen liever dan ze stilzitten of werken liever met hun handen dan dat ze in de boeken zitten. Zijn ze daarom anders? Jazeker! En is dat slecht? Welnee, natuurlijk niet. En stop ze zeker niet meteen in een hokje, maar probeer te kijken wat zij willen, wat hen interesseert om er zo voor te zorgen dat die kinderen zich goed kunnen ontwikkelen. En natuurlijk zijn er kinderen die echt hulp nodig hebben, en wel een duidelijke vorm van extra aandacht benodigd hebben. Maar zorg dat je niet gaat zoeken naar hoekjes, want dan gaat een kind van de ene specialist naar de andere. Dat weet Liesbeth heel beeldend weer te geven, aan de hand van verschillende culturele voorbeelden en voorbeelden vanuit de wetenschap. Met Gun kinderen hun eigen label schreef jeugd- en gezinscoach Liesbeth Hop een handleiding voor alle ouders, die horen dat hun kind ‘anders’ is. Gun kinderen hun eigen label bevat naast praktische hoofdstukken over signalering, oorzaken, eventuele diagnoses en hulp zoeken ook veel praktische tips en ervaringsverhalen. Voor ouders, deskundigen en onderwijzend personeel. Het boek is heel praktisch en makkelijk leesbaar geschreven, met veel voorbeelden. De ingezonden brieven zijn soms heel beeldend, maar ik vond ze soms ook net wat vaag gehouden (te ver anoniem gemaakt?) en een enkele keer was het ook echt een kwestie van ‘hart uitstorten’. Daarnaast vond ik het begin van het boek het meest inspirerende. Daar kon ik, met twee ‘normale’ kinderen (maar ja – welke kinderen zijn nu niet normaal?) meer mee dan met het tweede deel, dat zich erg specifiek richt op ouders en verzorgers van duidelijk ‘andere’ kinderen.