Boek recensie: Mijn dikke vette zombiegoudvis, Mo O’Hara

Wie heeft er nog nooit een goudvis als huisdier gehad? Het lijkt zo’n makkelijk dier. Lekker opgesloten in zijn kom hoef je hem nooit uit te laten. Af en toe wat voer en vers water… maar er komt meer bij kijken! Die kom moet ook heel goed worden schoongemaakt en de diertjes hebben vaak behoefte aan gezelschap en planten. Daar heeft de goudvis uit Mijn dikke vette zombiegoudvis niet zo veel mee van doen. Hij is namelijk gekocht door Mark, de puberbroer van ons hoofdpersoon Tom.

Experiment

Mark moest namelijk voor een schoolproject het effect van vervuiling in kaart brengen. Dat is een heel nobel project, zou je zeggen, maar Mark heeft een vleugje Slechte Wetenschapper in zich. Die kwam naar voren toen hij op zijn verjaardag een scheikundedoos kreeg, compleet met laboratoriumjas. Om de vervuiling in kaart te brengen vervuilde hij de vissenkom zo erg, dat de arme goudvis in een mum van tijd het loodje legde. Maar dat is zonder de bemoeienis van Tom gerekend. Hij heeft de vis namelijk weer tot leven gebracht… nou ja… een soort van. Vanaf dat moment is de vis namelijk niet zo maar een vis, maar is hij veranderd in een dikke vette zombie goudvis! Met als bijzondere gave: het hypnotiseren van zijn tegenstanders, zodat ook zij zich als hersenloze zombies gaan gedragen en de kreet ‘wriemelvisje’ blijven herhalen.

Buurjongen

Een andere belangrijke rol in het verhaal speelt de beste vriend van Tom, zijn buurjongen Pradeep. Ze hebben dezelfde leeftijd en zitten in dezelfde klas. Ze delen eigenlijk alles met elkaar. Zo heeft ook Pradeep een kwaadaardige puberbroer, Sanj, die juist een computergenie blijkt te zijn. De rapen zijn pas helemaal gaar als Sanj en Mark gaan samenwerken om alle kleine broertjes te hypnotiseren met de bijzondere krachten van de dikke vette zombiegoudvis. Het is aan Tom en Pradeep om dat te voorkomen. Daarbij krijgen ze hulp uit een onverwachte hoek: de kantinejuffen!