Boek recensie: Jane Doe 2: Sleutel der Zielen, Jeremy Lachlan

Jane Doe 1: Doolhof Der Dimensies was een razend spannend avontuur over een mysterieus meisje dat een nog mysterieuzere wereld in stapt. Iedere wereld in het universum is namelijk met elkaar verbonden middels Het Slot, een magische wereld met poorten die zo nu en dan openen, waardoor je de mysterieuze wereld kunt verkennen. Jane Doe 2: Sleutel der Zielen is het vervolg op dit boek, waarbij Jane steeds meer leert over de geschiedenis van Het Slot, maar ook over zichzelf, haar vader en haar aartsvijand, Roth.

Cliffhanger

Na het lezen van het eerste boek werd je overgelaten aan een enorme cliffhanger, wat simpelweg smeekte om een vervolgdeel. Dat ligt nu hier voor me: Sleutel der Zielen is het tweede deel uit de mysterieuze Jane Doe-reeks. Het is een spannend boek, maar op een andere manier dan het eerste. Waar je in deel 1 meer bezig was met het ontdekken van de nieuwe wereld en alle vreemde dingen die er gebeuren, wordt je nu meegenomen naar een unieke plek in het Slot, waar je te maken krijgt met Elsa en het volk waar ze jarenlang heeft geleefd, waar Janes vader een tijd heeft verbleven en waar meer te weten is over De Sleutels. Het is bovendien de wereld waar Roth zijn oorsprong vind, wat het al een indrukwekkende plek maakt. De geschiedenis van het Slot en vooral van Roth spelen in dit boek de hoofdrol. Maar vrees niet: het is allesbehalve een verhaaltje om bij achterover te leunen! Het is en blijft een boek vol actie, spanning en een paar schokkende ontdekkingen.

Love is in the air

Naast alle gebeurtenissen in het boek speelt ook liefde een grote rol, in al zijn vormen. Liefde voor een plek, verloren liefdes en ontluikende liefdes. Elsa rouwt om het verlies van de vader van Jane Doe, met wie ze een relatie had in het Slot. Roth rouwt op zijn eigen unieke manier en Jane verlangt naar een stukje liefde van Violet, haar pleegzus in Bluehaven die een stuk ouder is geworden en ineens net zo oud is als Jane. Erg dik ligt het er allemaal niet op, maar het sluimert zeker tussen de regels door naar de oppervlakte, om af en toe zijn gezicht te laten zien. Geweldig gedaan!