Boek recensie: De walvis wilde meer, Rachel Bright en Jim Field

We leven in een tijd van overvloed. Alles is er in grote hoeveelheden en in overmate. De een kan daar beter mee omgaan dan de ander – dat zie je overal. Sommige mensen werken zich een slag in de rondte om zich te omringen met nieuwe spullen, waar ze nauwelijks gebruik van kunnen maken… op het schoolplein wordt gepronkt met weer een nieuwe gadget of kledingstuk… en zo is het ook in de zee, waar de walvis altijd op zoek is naar mooie nieuwe spulletjes. De walvis wilde meer… en meer… maar was hij gelukkig? Nee, dat niet.

Hebberig

De walvis was ontzettend hebberig! Hij zocht overal naar de mooiste spullen om mee te nemen. Telkens als hij iets nieuws vond, was hij weer even gelukkig en blij, maar daarna zonk hij weer weg in een treurig gevoel. Tot Wilbert de Walvis bij een prachtig rif aankwam, waar de zeedieren flink met elkaar in gevecht waren. Het leek wel of alle dieren ruzie hadden! Maar met Wilbert in het vizier beefden ze van angst. Het is een klein krabbetje, Klaartje, dat naar Wilbert durft te stappen en hem zegt dat hij hun spulletjes met rust moet laten. Zij vertelt bovendien dat het veel fijner is om te geven en te delen, samen dingen te doen en te ondernemen. En dat hoeft niet eens duur of heel mooi te zijn – het mooie lied van de walvis maakt iedereen al een beetje blij!

Ga direct naar De walvis wilde meer op BOL.com.

Recensie over De walvis wilde meer

Een prentenboek met een boodschap: deze gaat over spullen verzamelen en hebberigheid, maar ook over het geven van een cadeau en ervaringen delen met elkaar. Wilbert de Walvis is zo bezig met spulletjes, dat hij helemaal vergeet dat er meer vissen in de zee zijn. Met al zijn verzamelde spullen – waar hij helemaal niet blij is – en zijn mooie walvislied maakt hij andere dieren weer blij en tevreden. De illustraties zijn kleurrijk en vrolijk, met uitvergrote expressies en kleine details. Het verhaal is grotendeels op rijm, vertaald door Bette Westera.