De GVR neemt je mee naar de magische reuzenwereld

Je ouders kennen hem vast. De GVR, De Grote Vriendelijke Reus. In hun tijd was Roald Dahl één van de weinige echt succesvolle kinderboekenschrijvers, die dankzij zijn bijna oneindige fantasie en vooral zijn grappige, zelfbedachte woorden de wereld op zijn kop zette. De Grote, Vriendelijke Reus was één van zijn creaties, en in deze film worden zijn bedenksels werkelijkheid. Of toch niet? We gaan het meemaken. Een wedstrijdje: de nieuwe generatie tegen de oude garde. Nee, ik bedoel niet de klopper, maar mensen die het boek hebben gelezen. Ouders enzo. Of ken jij het boek ook?

Reuzenland

Het verhaal van de GVR draait natuurlijk helemaal om Reuzenland. Een land hier ver, ver vandaan, waarin kwaadaardige Reuzen leven. Zoals je misschien weet, doen reuzen niets liever dan mensenkinderen opeten. Dat doen ze nu eenmaal, die zijn het lekkerst. Ze rennen daarvoor de hele wereld over, zoekend naar de lekkerste. En iedere reus heeft zo zijn eigen voorkeur. Zoals ook jij liever pizza eet dan spruitjes, of liever friet dan pizza. Er is echter een uitzondering: de Grote, Vriendelijke Reus. Hij komt regelmatig op bezoek in de mensenwereld, maar dan alleen om te kijken. Op een dag gebeurt er iets bizars. Hij wordt ontdekt door het weesmeisje Sofie. De reus kan niet anders dan dat hij Sophia meeneemt naar zijn huis… Tussen alle reuzen. Daar leert Sofie veel van de GVR. Ze hebben lange gesprekken, maar één ding is ook duidelijk. Sofie kan niet terug naar de mensenwereld! En dat vind ze toch wel lastig.

De GVR-Film

Deze feiten worden schitterend in beeld gebracht in deze film. De reuzenwereld is goed doordacht, de reuzen hebben ieder hun eigen karakter en uiterlijk. Magische elementen zijn er natuurlijk ook genoeg, die vooral naar boven komen wanneer Sofie en de GVR dromen gaan vangen. De Snoskommers zijn ook erg leuk uitgevoerd, hoewel Roald Dahl natuurlijk het voorwerk daarvoor al had verricht. Aan een boekverfilming als dit merk je al dat er een goe en stabiel verhaal in zit. Het is mooi rond, heeft een goed verhaal en een geweldige opbouw. Spannende momenten, grapjes en een ontroerend momentje hier en daar wisselen elkaar mooi af, zodat zowel kinderen als volwassenen er van kunnen genieten.

Vergeleken met het boek

Dat is een kritiek puntje van boekverfilmingen. De verwachtingen zijn natuurlijk hooggespannen, zoals je zult begrijpen. Het boek heeft tientallen jaren mensen gegrepen en geboeid. Een filmmaker gaat er dan mee aan de slag, en zal keuzes moeten maken. Een boek van de eerste tot de laatste pagina verfilmen is gewoon niet mogelijk. Dan duurt de film te lang. Er zijn dus delen weggehaald, en dat zijn in mijn ogen misschien juist wel de belangrijkste elementen van het boek: de gesprekken tussen Sofie en de reus, waarin ze elkaars werelden aftasten en nieuwe dingen ontdekken. De reus, met zijn rare woorden en zijn typische spraakgebrek, en Sofie, die door het weeshuis toch een ander beeld van de wereld heeft dan andere kinderen. De twee ontdekken hun kracht, steunen elkaar en groeien boven zichzelf uit. Dat element mistte wel een beetje. Daarnaast blijft de filmmaker soms iets te lang hangen bij bepaalde scènes, waardoor het verhaal een tikje indut. Maar geen nood: het laatste deel van de film maakt alles goed – dat zit vol actie!