Boek recensie: De hapsnurkers in de puree, Philip Ardagh

De Hapsnurkers in de puree is een boek dat tien jaar geleden is geschreven door Philip Ardagh, met illustraties van niemand minder dan Axel Scheffler (die je vast wel kent van zijn bekendste karakter De Gruffalo). Dit jaar heeft Tosca Menten zich gebogen over het originele verhaal en het gegoten in een typisch Tosca-sausje. Vandaar ook de uitleg over haar briljante vondst van het oude scheldwoord Hapsnurker. Dat had niemand je kunnen nadoen, Tosca!

Wie zijn de Hapsnurkers

De Hapsnurkers zijn een man en een vrouw, die op zijn zachtst gezegd niet helemaal volgens de regeltjes leven. Sterker nog: ze doen alles op hun lompe, gevaarlijke en vooral ongezonde manier. Zelfs eten doen ze niet op een normale manier. Kinderen krijgen? Toen mevrouw Hapsnurker daar over begon, pakte meneer Hapsnurker een jongetje van de straat. Die was nog zo jong, dat hij niet lang heeft getreurd om zijn ontvoering. Sunny slaapt op de overloop, want ruimte voor een echte slaapkamer hebben de Hapsnurkers niet.

Chaotisch en rommelig

Zoals de Hapsnurkers zijn, zo is jammer genoeg ook het verhaal. Philip Ardagh is zo gericht op het schokken van de lezertjes met absurde problemen, situaties en gewoontes, dat het verhaal er echt onder lijdt. Het lijkt soms meer op een opeenstapeling van grapjes en scherpe opmerkingen, dan dat je betrokken wordt in een verhaal. Wel grappig is dat de grappen structureel worden doorgevoerd, zoals de bijenbaard en het bizarre eten dat deze twee mensen naar binnen werken. Het ontbreken van een verhaallijn doet dit eerste deel jammer genoeg echt de das om. Ik ben benieuwd hoe het hier in Nederland zal aanslaan: er zijn namelijk al meerdere delen van verschenen. Zullen ze allemaal een vertaling gaan krijgen?