Boek recensie: De aardappeleters, hoe 20 jaar gerechten de wereld veroverden

Ik heb het er wel eens over aan de eettafel: hoe verschillend wij tegenwoordig eten ten opzichte van – pak ‘m beet – dertig jaar geleden. Toen was het steevast aardappelen, groenten, vlees. In verschillende samenstellingen en vormen. De ene keer geprakt, de andere keer niet. Soms met jus, soms ook niet. Wat later kwam daar het exotische macaroni bij, met een blikje tomatenpuree, blokjes kaas en *gruwel* een blikje samengeperst vlees, met de naam SMAC. Klinkt dat bekend? Dan ben je van mijn generatie! De schrijvers van het imposante boek De Aardappeleters hebben dit ook gemerkt en de koppen bij elkaar gestoken om dit fraaie boek uit de klei te trekken.

Wereldgerechten

Want zo’n gerecht als macaroni, die wij dertig jaar geleden aten, lijkt natuurlijk in de verste verte niet op de macaroni die ze.. laten we zeggen… in Italië eten. Er zijn zoveel aanpassingen gedaan om het aan te laten sluiten op de bestaande cultuur, dat het eigenlijk de naam macaroni niet mag dragen. Zo is het met veel meer gerechten die we nu als heel natuurlijk beschouwen. Met de meeste daarvan hebben we kennisgemaakt vanuit pakjes en zakjes, van de bekende merken die lustig strooien met zout en smaakmakers. Hoe horen ze echt gemaakt te worden? Wat is de oorsprong van die bekende wereldgerechten? Jozet Engelberts, Joris Vermeer en Bas Zwartepoorte gingen op reis om over de hele wereld in gesprek te gaan met mensen die bekend zijn met die originele recepturen. Uit de krochten van eeuwenoude bibliotheken en uit de monden van chefs, baronnessen, boeren, revolutionairen en uitvinders worden de oerrecepten opgediept. Het resultaat is een fraai boek vol verrassende avonturen met babi, bolo en bbq en epische verhalen over nazi’s en spaghetti, maffia en kaasfondue, zeezieke koeien en vleesthee. Een reis vol memorabele ontmoetingen, zoals met de laatst levende telg van het roemruchte geslacht Stroganoff, die sinds de dood van haar moeder nooit meer een fatsoenlijke boeuf stroganoff heeft gegeten.

Interviews met recepten

Dat houdt inderdaad ook in dat het boek van maar liefst 315 pagina’s voor een heel beperkt deel bestaat uit daadwerkelijke recepten. De rest van het boek is achtergrondinformatie, interviews en geschiedkundige informatie over de keuken van de betreffende landen. Het is dan ook juist die informatie die het boek zo waardevol maakt, die ons die welverdiende spiegel voorhoudt om aan te tonen dat wij eigenlijk maar wat aanmodderen in onze keukens… hoewel ik ook moet toegeven dat de recepten vandaag de dag – vooral dankzij de openstelling van de digitale snelweg en die korte informatielijnen – veel dichter bij de originelen komen dan je misschien zou denken. Slow cooking, genietend van het koken, is eigenlijk het vaste ingrediënt waar de recepten voor ons, aardappeleters, mee moeten beginnen.

Boeken koop je bij je plaatselijke boekhandel.
Online bestellen kan onder andere op: