Juffrouw Baudelaire gaat in feite over de Franse dichter Baudelaire, wiens dichtbundel ‘Les fleurs du mal’ nog altijd bekend staat als één van de meest invloedrijke bundels uit zijn tijd. Het verhaal gaat niet alleen over het ontstaan van deze bundel, maar ook over de onmogelijke liefde die de dichter er op nahield met de nog altijd onbekende en onnavolgbare juffrouw Baudelaire. Het boek vertelt de invloed van deze onbekende vrouw – volgens sommigen Jeanne Duval, een half-Franse, half-Haïtiaanse vrouw over wie vrijwel niets bekend is). De passie, wanhoop, opium en alcohol doen het leven van Baudelaire niet veel goeds. Paranoïde gedachten, wanhoop en verlangen wisselen elkaar in rap tempo op – en vanuit het gezichtspunt van deze onbekende vrouw lees je alles over deze dramatische levensgeschiedenis. Die van Baudelaire is op feiten berust, maar het hele punt vanuit Juffrouw Baudelaire is natuurlijk pure fictie. De illustraties kenmerken zich door harde omlijningen, verschillende stijlen van inkleuren en sfeervolle, suggestieve prenten.

Score: 8

Ongrijpbaar, onconventioneel en wispelturig, zo kun je het leven van de Frans-Cubaanse schrijfster (1903 – 1977) Anaïs Nin wel omschrijven. Ze richtte zich vooral op het schrijven van erotisch werk, wat best wel een dingetje was. In die tijd moesten vrouwen gewoon echtgenote zijn, huisvrouw en lief voor hun man. Dat ze zoiets zouden doen als schrijven was uit den boze – laat staan het schrijven van erotische verhalen! Nin had een unieke stijl, schaamde zich nergens voor en koos bovendien voor het vernieuwende vrouwelijk perspectief. Tegenwoordig wordt ze gezien als een van de belangrijkste auteurs van (vrouwelijke) erotica, evenals een belangrijk feministe. Het bekendst zijn misschien wel haar dagboeken, waarin ze schrijft over haar vele relaties, haar dubbele huwelijk en de relatie met haar vader. Hoewel de inhoud van het boek draait om erotiek, gaat het ook om loskomen uit het stigma van vrouwelijke onkunde, van haar ontdekkingsreis naar het ondernemerschap en de vrijheden die ze zichzelf veroorlooft. Ze is in eerste instantie onzeker over haar verhalen, maar wordt door een bevriend schrijver gestimuleerd om ze te publiceren. En met succes!

De tekenstijl van Anaïs Nin op een Zee van Leugens is divers en creatief. De stijlen liggen soms zo ver uit elkaar, dat ze niet meer met elkaar matchen. Bijzonder zijn de tekeningen met een ‘magisch kleurpotlood’, waarbij vier kleuren in één stift zijn verwerkt. Door de wisseling van stijlen ontstaat er soms een iets te grote sprong van de ene pagina naar de andere, waardoor het verhaal wat onsamenhangend lijkt.

Score: 8

Met Noir burlesque duikt verteller Marini in de periode na de Tweede Wereldoorlog, Amerika komt weer tot rust en kan zich weer richten op de economische bloei van de wereld. Voormalig politieman Terry ‘Slick’ Cole heeft gevochten in Europa, maar is teruggekeerd om als privédetective aan de slag te gaan. Hij ontdekt zat zijn ex-vriendin Debbie Hollow, inmiddels het liefje is van gangsterbaas Rex McKinty. Ze werkt in zijn nachtclub als stripper Caprice en doet daar alle harten in de zaal op hol slaan. Terry en Rex zijn oude bekenden, maar over Caprice worden ze het niet eens. Als Terry en Caprice elkaar een paar keer hebben ontmoet, wordt hij lastiggevallen door de mannen van Rex. Daarmee laat Terry zien wat hij in huis heeft, en wil Rex hem inhuren voor een klus. Terry en Caprice zien dat op hun beurt weer niet zitten – zij willen gewoon weg uit hun wereld en opnieuw beginnen!

Noir Burlesque zet een geweldige sfeer neer Het is zwart-wit met subtiele schakeringen, getekend en ingekleurd in bijna abstrakte kleurvlakken. Er is slim gekozen voor rood als accentkleur. De kleur van bloed en van passie, maar ook van het rode haar van Caprice en haar bloedrode bolide. Daarmee zet Marini de sfeer neer van de gangsterwereld zoals die bij iedereen bekend is. Ondanks het indrukwekkende tekenwerk en de helder leesbare teksten is het verhaal erg mager, van het kaliber 13 in een dozijn.

Score: 7