Recensie: Jonah Hex

In de DC comic verfilming Jonah Hex speelt Josh Brolin een boevenvanger die is gevreesd in het hele wilde westen. Hij overleeft ternauwernood een aanslag en komt erachter dat hij bijzondere krachten bezit, waarmee hij zich deels in de wereld van de geesten bevindt. Leila (Megan Fox) is de enige die hem nog enigszins in de normale wereld houdt. Als Jonah een aanbod krijgt van het Amerikaanse leger is dit zijn kans om met zijn oude aartsrivaal af te rekenen.

Jonah Hex is een met actie doorlopen Western, waarbij de verminkte Jonah Hex de hoofdrol speelt. Hij is een verbitterde man, die al vaker op het randje van de dood heeft geleden dan de man met de zeis ooit goed gevonden kan hebben. Doordat hij al zo vaak aan de dood ontsnapt is, heeft hij de gave met de doden te praten. Hier wordt in de film overigens heel snel aan voorbijgegaan: voor een eerste film, een pilotfilm zou je kunnen zeggen, is dit een minder geslaagde film. Er wordt welliswaar getoond hoe Jonah zo verbitterd is geraakt, maar al dat daarna zou komen in zo’n film (het ontdekken van zijn gave, het ontkennen/erkennen ervan) laten de filmmakers netjes links liggen. Als vermakelijke actiefilm is de film zeker wel geslaagd. Verwacht geen diepgaande dialogen, romantische scènes of ontzettend uitgediepte karakters: de enige karakters die je echt leert kennen zijn Jonah en zijn aartsrivaal, Quentin Turnbull (John Malkovich). De overige personages worden nauwelijks geïntroduceerd, maar eerder behandeld als ware het oude bekenden. Gezien de tijdsduur van de film (78 minuten) had hier best wel meer aandacht aan geschonken mogen worden. Nu zit de film echter lekker vol vaart, en gaat het verhaal in volle galop aan je voorbij.